Ayşe Dikici Şiirleri - Şair Ayşe Dikici

Kalabalık vişne ağaçları
Kan püskürtürken havaya
Vişne çürüğü rujumu
Dudaklarımda gezdirdim
Gezdirir gibi bir bebeği pusetinde!!!

Gidiyorum,...
Sensiz bir eylemdir gitmek!..

"Gel" desen belki kalırım

Belki ....

Bir mektup göndersen
dağ başında açan nergisden
yapraklarını sevgime saydığım papatyalardan
sonra,
sonra Montaigne'den bahseden cümleler kursan...

Dilimde cümle hecelerin hüznü!...
Dibe çekiyor saçlarımdan
ayrık otu bataklığın!...

Tenime düşsel dokunmalar!..
Sızlıyor yirmilik dişim

DÜŞ

Gözleri kör bir vagon
kar beyazı bir bataklığı
çeker mi içine?

Çivisi düşmüş bir çerçevenin
Yere düşen anılarını
Kalem gibi sürdük gözümüze...

İçimizde pas tutmuş bıçaklar
Kanırtarak tin'imizi

Toprak kokuyor tenim bugün
Ölü yapraklar bedenimde
Kefen mi sarmalayan vücudumu
Acı mı sızlatan yüreği mi?...

Gözyaşlarım

Huzurlu günlerin
Huzursuzluğa gebe olduğunu
Kimse söylememişti bana...
Kendim öğrendim...

Kendim öğrendim;

Bu gece
sarhoş demiri döven
su gibi döne döne
şu rüzgar gülü

Yaşadığım her şehir de
Bir mayın gibi parçalandım ben;
Tesirsiz parçalar bıraktım ardımda
Meçhul cinayetlere kurban gittim
Ve dirildim her ölümümden sonra
Yeni bir sevdaya meyleder gibi...