Ayşe beni unut Şiiri - Mustafa Pınarbaşı

ayşe beni unut ölümüm yakın
ay konmuyor artık pencereme
bir yağlı ilmeğe sürtünerek geçiyor gece
... gözlerimde gıcır gıcır bir ağlamak ağrısı
her filmin içinden mutlak imanım geçer
avuçlarımda eski dualardan artakalan küçük âyetler
el fâtiha diyorum,el fâtiha
fâtihalar okuyorum bürünüp çelik zırhıma

beni sana meftûn eden iksir bozulmuyor
bozulmayacak
hayrım yok kimseye, kendime kazancım da
benim için endişelenme
ölüm dediğin nedir ki
şu kelebeklere bir bak
kapama gözlerini
bugün yarından az olmayacak

ayşe beni unut ölümüm yakın
erik dalındayım bir kiraz
cebimde haylaz çocukları kentin
üşüyorum bir alevli taş gibi
ne yana dönsem bir mağara uykusuyum biraz
kapımda kediler köpekler
bir poyraz maviliğindeyim iki kaş gibi
ölmüyorum hiç
kapanmıyor kepenkler

kim hazan
bu yapraklar kim
boyu devrilsin cumartesilerin, gözü çıksın
üstüme düşüyorlar, istemiyorum
bir cadde kırılıyor içimde
birdenbire bir mahşer olmak delilik
içimde çok gezme
içimin önü yok
arkası yok
doğusu yok
batısı yok

ayşe beni unut ölümüm yakın
arz ile endam ediyor krizantemler
senin gibi yürüyor senin ülkende ırmaklar
üç tarafım sudan korkak
ne biçim bir hezeyandır suda akşam olmak
ellerimi değdiremiyorum hiçbir yumuşaklığa
yürekten giden kandır
ağzımın kenarında acı sözler biliyorum
madenlerimin öfke dolu iniltilerini artık siliyorum

ayşe beni unut ölümüm yakın
kükrüyordum bir zamanlar ah nasıl
şimdi buğusuyum bütün delirmelerin
bir felek dönüyor,bir değirmen dönüyor
sarhoş oluyorum tel üstünde
bir belâlı şafak büyüyor ıslığımda
parmaklarımda leş gibi dumanlar
bir sigara kadar yakınındayım senin
bir sigarasın bir ikindi boşluğunda

ayşe beni unut ölümüm yakın

Mustafa PINARBAŞI