Ayşe Alioğlu Şiirleri - Şair Ayşe Alioğlu

Akan göz yaşım sel olup gidiyor
Dost dedigim elimi bırakıp gidiyor
Bir elveda bir cana bedel
Dostum fark etmeden canımı alıyor
Canımı alır iken feryadımı duymuyor
Tüm feryatlarım malesef boşuna

Die Welt hat nicht so eine liebe gesehen
Keine kann wie wir vom herzen lieben
Unsere herzen können sich nicht trennen
Auch der tot kann uns nicht trennen

Du und ich

Aynaya baktım saç beyaz olmuş
Avuçlarımın arasından yıllarım kaymış
Bir verdigi anda bin bir alıp götürmüş
Gurbeti bana mekan etmiş

Yüregimin derinliginde sesizligi saklarım

Hayattan tek beklentim
bir cinarimin olmasiydi
koca cinar kim? ben kimim ki?
Garip gönlüm
felege karsi dayanabilir mi?

Hangi Rüzgar atti seni yollarima
Nereden ciktin böyle bir anda karsima
Heyecanin sardi fikara yüregimi
Senin su zegin gönlünde,basimi döndürdü..

Bayram gelir gurbet diyarına
Kapımdan bakanım halimi soranım olmaz
Derdime derman
yalnızlıgıma sifa bulunmaz
Babam yok ki elini öpsem
Hayır duasini alsam

Dün daha cok kücüktün
Nezaman büyüdün
yüregimi bu heyecanla
sen nasil titrettin

Sen hic düsünmüyormsun

Anlat bana,
su yalan dünyanin
Bütün yalanlarini.
Anlatki senin dilinden dinleyim,
Rüzgarin esintisi bana anlatmadan.

.Daha dün bebektin
sen nezaman büyüdün?
yirmi seneyi gülüm sen
nerede bırakıpta geldin?

Yavrum yeni yaşın kutlu olsun

Bakmışım ki yıllar göz açıp kapayınca ya kadar gelip geçmiş ve kendi çocuklarımın ilk okul sıralarından çoktan ayrılmış Liseli olmuşlar...Nasıl geçti bunca yıllar nasıl derken, gözlerimi söyle bir kapatıp kendi çocukluk yıllarıma ilk okul zamanıma dönmek istedim.Benim mavi önlüğüm beyaz yakaligim hiç olmadı.Sabahları İstiklal marşını söylemedik...Öğretmenim kelimesini de bilmiyoruz Bay ve Bayan diye hitap ediliyoruz....Günaydın yerine`` Gutenmorgen`` diyoruz..Kuzum biz neyiz Allah aşkına? Babam derslerime yardım edemiyor anlamam ben gavurun dilinden diyor. Annemin okuma yazması bile yok. Çocuk değil miyim anlamiyorum neden Babam gâvurun dili diyor? Derslerde çok da zorlanıyorum her çocuğun zorlandığı gibi. Bazen okula gitmek bile istemiyorum, Öğretmen anlatıyor anlatıyor ve ben saf saf bakıyorum çünkü anlamıyorum. Tabiî ki özenle dinlemeye çalışıyorum. Öğretmenimiz anlamayan parmağını kaldırsın diyordu ve Benim parmağım artik inmez oldu... Yaşlı ve çok sempatik bir hanim idi kendisi ben sordukça yanıma gelir bana doğru eğilir ve anlatırdı anlamadığım anlar ise resimlerle anlatmaya çalışırdı...

Yaşıma göre biraz fazla boyluydum, beni gören sınıfta kalmış sanıyor ve yaşımı duyunca bakakalıyorlardı... 7 yaşında ve 1,40 cm boyundaydım
O zamanlar bana; 'çocukta deve gibi boy var' dediklerinde, üzülüyordum ama yinede hırçınlık yapmaktan geri kalmıyordum.. Çocukları dövüyor ve bu yüzden sürekli evimize şikâyet geliyordu, Babam kızardı ama yinede yaptığımdan geri kalmazdım...

Günlerden bir gün yıllardan bir yıl derken takvimde 1974 yılını aylardan ise Şubat ayini gösteriyordu. Dün gibi hatırlıyorum hiç unutmadım unutamadım ki. Nurullah Eyüboğlu’ nu. Kocaman iri yâri bir Bey gelmisti bende tam o sirada sınıf arkadaşımı bir kösede dövüyordum nasıl yapıştıysa enseme. Sen de kimsin utanmıyor musun boyundan diye başladı bana kızmaya... Çok korkmuştum kimdi bu dev gibi Adam,