Ayş'annem Şiiri - Nefise Tuşaye Karataş

Anneannem’e;

Açıktan eren cennet elması hariç
Kuzinede pişen meyveleri şekerlerdi
Ak örtüsünü çekiştirip pembe dudaklarını yalayarak

Koca çamın tepesinden kozalak akıtır
İlk karılığının damgalı nikahına
Bekçiliğini yapardı
dokuz evlatlı bacasının

Kaç dikeni battı yanağına
Kahpe şamarların..
Gül diye doğurmuştu oysa…
gülüm diye sevmişti..

Pek işlemezdi öyle çorap morap; patik, kazak
Büzme baklavasını, acı tarhananın ardından şaklatıp
Hafiften geçerdi müstehcen alaylara
Fadime’nin tek terlikle kaçışı mesela
Aza Hıdır’ın muhtar karısıyla tıkırdattığı
Samanlık kapısından sonra..

Bir çınardım dedi doksanına varınca
Devrilmeyecektim

Şaştı acısızlığına hastane kapısında..
Çok söylemişti de kocası imam Hasan’a
Bir türlü çağırmamıştı; ne karısını, ne çocuklarını
Kadife kaplı kitabın ruhani masasına

Okudu öylece serin serin, usul usul bildiklerince
Yumdu gözlerini.. Gitti sonra..
Dikeni olmayan, gül bahçelerine…

01.12.07 / DENİZLİ