AYRILK OLUYoRUM Şiiri - Sinan Sel

ne vakit bir tren kalksa
ayrılık oluyorum
içimdeki ölülerin
dışarıdaki dirilerin
orta yerinde kayboluyorum

hani
kelimelerin kifayetsizliği gibi bir şey oluyorum,
her şeyin toplamı
yani hiç bir şey
şalgam kırmızısı haykırmak
bir kadının yeni çağları taşıyan yüzüne
parmak uçlarında damlayarak varmak
soğuk iklimlerde yakan çöl tenine
yalan

kahretsin,
Bir şeyler var dilimin ucunda anlatamiyorum
Böylesine mevsimlerde bir başka susuyorum
ve her tren kalkışında acılar tarafından yağmalanıyorum
sonra, kendi kendimi
kendimden kaçmalara siper ediyorum
kaçamıyorum kendimden
ayrılık oluyorum.

sözün bittiğini gösterdiğinde takvimler
bir mermi yarası kadar asidir
gitmelerin gelmelerinin olmamasındaki hüzünler
bir susuş kalıyor senden geriye
bir de canımı yakan özleyiş

ne vakit bir tren kalksa
çelik fırtınalarda savruluyorum
adın siliniyor künyemden
sevdasız ve kimliksiz kalıyorum

ki hasretin tüterken cigaramda
biliyorum olmayacaksın bir daha
bekliyorum desem de inanma
hiçbir sevda yeşermez artık
bu hüzzam sokağında

SINAN SEL