Ayrılıyorum İki Dünyaya

İçime yığılıyor hüzün
Daha kaç şiir olmalıyım
Darmadağın duygularımı toparlamaya
Bir kitaba

Kendimden çok uzağa gidebilsem
Öteki bana dönüp bakmadan
Ağzımın içinden selam verip
Yüzümü assam ayın gölgesine
Veyahut bir alıç ağacına

Küstüm değil de, uçtum içimden

Suya bıraktığım ayrılıklar gözlerime taşıyor

Yüzünü yıkamak gözyaşıyla
Çoğu zaman her uyandığında
Kendi bedenime değil de
Süngere çektirebilsem acıyı

Güneşe sersem yüreğimi
Hüzün bulutları göğü üstüme boşaltıyor
Ben yeryüzü değilim ki
Bir avuç toprağım

Mutluluğa asılıyorum olmayan gücümle
İpi ömrümün ortasına alıp

Güneşe kaldıramıyorum başımı
Mandallar taşıyamadığı için omzumdaki tabutu
Başımı aşağıya bırakıyorum
İstiyorum ki toprak emsin içimdeki ağıdı
Kopuveriyor ip

Belinden kırılıyor kalbim
Ayrılıyorum iki dünyaya

Aynaların yarısı kan kırmızı

Saçlarımın yarısı siyah, yarası beyaz

Toprak annem kundaklasa kalbimi

İçimdeki ağrılar metropol kalabalığında
Gerçekten artık adım atamıyorum
Çok yoruldum

Gidebilsem kendimsiz
İçi boşaltılmış bir ev gibi

Yabani sözcükleri keşfetsem
Bir çoban olsam mesela aşka
Göğe doğru
Heybemde tadı tuzu yerinde bir ekmekle

Çimenlerin üstünde
Bir bardak ayran içsem içimi soğutan

Ciğerlerim morga girdiğimde yandı...

Pınardan akan sulara kansam
İnsana aldanmasam
Yüreğinle var olmak dedikçe
Yorgun düşürülüyorum...

Ya da
Bir kitaba sığınsam
Kapakları tahtadan olan...