Ayrılıyor Ruhum Özgürlüğüne

Yel değirmenlerinde eziliyor yüreğim,
umutlarım asılı kaldı rüzgar gülünde.
Döndükçe dönüyor savrularak,
kulaklarımda ezilen yüreğimin uğultusu.

Bedenim savruluyor ruhum uçuşuyor,
rüzgarın önünde ardına bakamadan gidiyor,
yönünü bulamadan sağlı sollu savrularak,
bir bulut fırtınasında sürüklenerek.
Bedenim düşüyor düştüğünü bilmeden,
gidiyoruz hep birlikte,
nereye olduğunu bilmeden,
gidiyoruz...

Ayrılıyor ruhum özgürlüğüne,
bedenimin düşüşüne aldırmadan.
Ovalarda gelincikler sallanıyor,
mor menekşeler renklerini yitirmiş.

Gün doğumu yolculuğu,
bedensiz ruhumun,
güneşin son ışıkları,
gün batımı sessizliği.
Unutulmuş mazi, gelecek yok olmuş,
sessizlik hüküm sürmekte,
yaban ellerde,
yaban diyarlarda.

Gurbet hüznü başlamış bedensiz ruhta,
yolculuk uzun zaman dar,
yakalanamayan ışık huzmeleri,
avuçlardan kayıp gitmekte.
Tutmasını bilmeyen ruh şaşkın,
yarınları olmayan beden huysuz.
Yolculuk olabildiğine uzak diyarlar,
veda zamanı mı dualarla uğurlamada?

Son yolculuk bitmez hayallerin,
umutların diyarına,
Yel değirmenlerinde,
ezilen yürekle.
Gözler önüne serilen mazi,
yarınsız akşamlar,
yakalanamayan umutlar,
mutluluklar.

Ve de;
yapılan hatalar,
inanmışlıkların peşi sıra,
eriyen mazi.
Ruh;
pişman,
beden;
yorgun.
Yakalamak yeniden hayatı,
renkleriyle yaşamak mor menekşeleri,
gelincik kırmızılıklarını,
gün doğumu yolculuğunu.
Ruh;
bedenle birlik,
yarınlar umutla, dolarak.
(İzmir--Çandarlı)