Ayrılırken Şiiri - Zehra Özdemir

Ayrılırken söylenecek ne çok şey var aslında ne kadar az.
Birbirini suçlamak saçma.
Kızmak, anlamsız iğnelemeler, sitem gereksiz..
Ayrılırken hüzün kaplar her yeri, gökyüzündeki yıldızlar söner.
Sanki heran yağmur yağabilir, gözyaşlarına karışmak için..
Sessizlik hakimdir, sözcükler nafile.
Susarsın suskunluğunun içinde daha da yitersin.
Ayrılığın ardından, kendinden nefret edersin,
terkedilen bile olsan, suçsuz bile olsan.
Hiçbirşey sana iyi gelmicektir.
Ne yalnızlık ne kalabalık birşey vadetmicek.
Neye yarar ki güneş doğmuş, o dönmeyecekse.
Bitti işte, neye yarar keşkeler..
Dünya şuan durdu biliyorum.
Bir aşk biterken, içte bitmiyor ne yazık..
Acın yüreğinin ve hatta her zerrenin içinde duruyor.
Her nefesinde kalbin sıkışıyor, her yutkunuşun bin düğüm.
Ayrılık, ne kadar ölümcül bir kelime,
aklıma geldikçe öldürüyor..
Evet böyle bitmemeliydi, bu final haksızlık.
Ana ne çare o istedi, karar onun.
Bitti işte, çek acıyı içine, ağla ağlayabildiğince
dibine vur çaresizliğin, yalnızlığın..
Bu acı başka türlü dinmiyor.
Göreceksin elbet hayat devam ediyor...