Ayrılıktan Kalan Şiiri - Adem Öztürk

Ne kadar zordur birinin kalbine tutunmak,
İpekten işlersin her satırını.
Yumuşaktır o yüzden,hassastır.
Ne kadar zordur o yürekte yaşamak.
Bazen daralır, sıkar ruhunu.
Bazen kanar, acıtır seni.

Üzerine kattım hayatımın, hayatını.
Ve taşan damlalardı ayrılık dediğin.
Sığmadı, sığdıramadım yüreğine.
Ne kadar zordu oysa, temas etmek yureğimle.

Ağlarken haykırdığım cümlelerimdi,
bana bıraktığın hatıralar.
Adına hayat demiştik,sonu ayrılıktı.
Ölüm hasretti ve kendim sensizliğimdi.
Dilim sessizdi, yureğim zordaydı yüreğinde.
Zorba ben değildim,hayat adil değildi,
Sevmek ne kadar acıydı tatlı yüreğinde.
Tutunmak kolay değildi, ağlarken gülen gözlerinde.

Alışkanlık neydi,severken sızımıydı içinde.
Yokluğunda hissetmekmiydi varlığını,
Aramakmıydı teninin sıcaklığını.
Özlemekmiydi gözlerinde kaybederken gözlerimi.
Ne kadar anlamsız olmuştu hayat, bu değildi yaşamak.
Filizlenirken bir heyacan,solup düşmekmiydi bize kalan.
Yoksa aşk dediğin ölmek miydi,
Ben mi yanlış tanıdım yüreğini,
Yüreğinde yok muydu bir damla, yok muydu bir ışık yureğime.
Beynim kaldıramazken sensizliği, her yer sensizdi.

Şimdi agırlıgı çok hatıraların, bedenim yorgun.
Gözlerim gözlerinde esirin değil.
Yüreğim güçlü değil şimdi,yüreğin bende değil.
Yaşamak dediğin bu değil, yaşamak yokluğun değil.

Kimi kandırıyor geçmiş umutlarım.
Hani o dalgasında boğuştuğumuz günler.
Hangi ceketin yan cebinde kaldı hayallerimiz.
Hangi arsız yıkadı cebinden çıkarmadan.
Geriye kalan, buruşmus yok olmuş sayfalar mıydı hakkımız.
Bir elvedamıydı bize kalan.
Mutluluk kapıda kaldı, içeride cok yalnızız.