Ayrılıklar Yaşamamıza Zamansız Girecekti 10

Yürümek ve düş kurmak, gecenin kaçı olduğunu merak etmeden.
Sadece kara düşüncelerden kopuşup ruhumu dinginleştirecek zamanı yaşamak istiyorum.
Geçmişin ağır ödenen bedeli ile gereğinden fazla kendime yük ekledim.
Ruhsal yapı bozukluğuna aldırmadan kaybettiklerimin pişmanlığıydı asıl yaşam dengemi bozan…

Değer verilmesi gerekenlere önemsemez davranışlarla yaşamımı geçiştirirken, önemi bence önemsenemeyecek kadar olan gereksiz davranışlarım oldu asıl dengemi eksilten.
Önemsenemeyecek kadar olan dünlerdeki davranışlarıma gereğinden fazla değer verişimdi asıl önemi yitilmiş insana.
Sonuçta zorlanıyordu yaşamım ve buna sebep olan ise, bahçesinde bahar çiçekleri görmüş gibi yaşamda var oluyordu.

Düşünmekle değer değer verip yapmak arasındaki ince geçidi kullanmamış olmamdı yaşamımı aksatan üzüntülerde var oluyordum.
Yine ayın hilale dönüşme zamanı.
Benimse kendi kendime teselli cümleleri önerirken yaşamın aksak zamanlarının içinde varlık mücadelesi veriyordum.

Belki de sevmeyi hak edene karşı uzak kalışımdı sonuçta ulaşılan tepe boyundaki düşler.

Unutmakla, yaşamı seçme arasında ruhsal bir tırmanışla sonuca gitmem oldukça zordu...
“Ölümüne senle beraberim” dedim mi unut gitsin sözleri arasında tezat vardı her ikisinde de kararsız kalabilmem için bir üçüncü şık gerekiyordu...

Bu seçim yıllara uzayan kararsızlığımla devam edip duruyordu, her ikisinden birini seçemeyişim bu güne kadar aksak nefesler almama ve ruhsal yapımda tırmanışların pek de normal sayılamazdı...
Sadece yaşam haklılığım vardı ve ben bunu dahi tercih edemiyordum...

Ve kararsızlığım yıllara süren bir yaşam erimesine uzanıyordu...

Aslında yaşam umudu idi bu zorlu nefeslerle zaman tüketmemi tetikliyordu...

Yaş almakla, yaşlanmak arasındaki zaman farkıdır yaşam...
Ve aklında neler varsa düşlerindedir şüphesiz ama en önemlisi sevgiye dahil olmuş yaşam biçimi değil midir zamanda var oluştu yaşamak...
Çünkü seni severken ben, yaşıyor sanıyordum kendimi...

Seni sevdiğimi gözlerimden gördüğünü, bana anlamını tarif ederken, gerçekten sana inanmıştım ama yıllar geçtikçe büyük bir aldatmaca ile karşı karşıya kaldığımı anladım ki yalanın en inandırıcısıydı söylediğin...
Ne de güzel yalanlar söylediğini de anlatmış oldun..

Belki de riyasız yalansız sevmenin hak etmediğimiz ağır bedelini yaşama mecburiyeti gerçeği ile karşılaşmış olmamız belki de yazılan senaryonun yön değiştirmesine sebep oluyordu her ikimize de dayanılması zor acıları hediye ederek.
Evet sevginin en masumunu yaşadık ve karşılığında belki de yaşamın en ağır şartlarında var olma mecburiyetimiz ve masumluğumuz vardı.

Yaşamak, bugüne değin nefes almaktır diye öğrendik uzun yıllar bu cümlenin gölgesinde nefes alırken...
Neden hep çoğu zaman acılandık, neden birçok defa gülüşlerimizi aldılar, neden sevdik dediğimiz an göz yaşlarımız sıralandı ilk gülmeye çalıştığımızdan sonra?
Neleri gördük sevindik, nelerle hıçkırıklar tutarak zon nefesler aldık...
Can yolu can, can yoldaşım dediğimiz defalarca canımızı yaktığımızı yaktılar, neden yalnızlığımızda boğulacak gibi kabuslarım uzaklara daldı...
Kaç defa gülebildik sevgili, kaç defa bugün de mutluyuz diyebildik ki senin sonsuza uzayacak ağlamalarına bakarken gözlerim derin kesik kesik gözyaşlarımı akıtırdı...

Güzel günleri yaşayacağız dediğimiz birçok kere neden sarsıla sarsıla ağlayışlara dönüştü gözlerimizle bakışlarımız...
Çoğu kez saklamaya çalıştığım duyguların sevinçten hüzne dönüşerek zamanın içinde ağıtlara dönüştü bakışlarımla seslerimiz…

Ne zaman gök yüzünün maviliğine bakışarak gülümsediğimiz az bir zaman sonra yağmur bulutlarını kıskanırcasına gözyaşlarımız…

Ölürüm ömrüne derken bana nedendir ki parçalandı bakışların, yalnızlığa dönüşerek yaşamın kırık zamanlarına atladık kararmış gözlerimizle…

Dünleri yarınlara tercih ederek umut peşine düşmüşken duygularımız ne oldu demeye gerek kalmadan dizlerimizi yere yapıştırarak toprağı, kumsalı yumrukladık ve nedense hep oralardaki yalnızlığımızla dökülürdü gözyaşlarımız…

Gün geldi birbirimiz için ağladık, gün geldi kendimize ağladın, son geldi her anı ağlamaya çevirmişse bizi, bu yaşam nerede bizim, bizim için kendimizle birbirimize vaat ettiğimiz sevinçler?
Nasıl bir yaşamdı bu yağmurun serin ıslaklığında ağlamak için birbirimizle yarıştık, neden?

“Tutkuluydun” diyor içimdeki ses, kendi kendine tutkuluydu yaşamın sevgi adına nefes almalarına, tutkuluydun birkaç cümlenin sahibinin gözlerindeki karalıklara, ardından yüzünün mimikleri ile inandığın saygın ve inanmışlıklarının cümlelerine veya sevgi adına nefes alma özlemlerine…

Dünlerin mutluluk zamanlarıydı bu günlerin öfkelerine veya kendime acıma duygularıma…

İnanmışlık yalanlarının gerçeğe çok yakın, hatta içindeki bir anmış gibi söylemlerine,
sevgiye dahil olmuş duygulara, ardından kendi yüreğinmiş gibi zannederek inandığım o heyecanlı yürek vuruşlarına tutkuluydum…

Aslında dünlerin yaşamımdaki karelerin doğrulanmış yaşamlar zannederek inanmışlığın tüm yanılgılarına tutkuluydum sandığıma…

Yaşam kesilmiş tutkularla nefes almalarını affetmediğini tüm yaşamın zamanlarında var olduğunu anlamış olduğuna tutkuluydum, belki de kalleş nefes almaları tanıyamadan…
Zamanı zorlamış olmama şüphesiz tutkuluydum…