Ayrılıklar Islak Olur Hep

dudağındaki son çatlak
…bendim
/ve/
son bakış gözlerindeki
…ya da ben öyle sanıyordum

çekip giderken
kuru…kupkuru bir “hoşça kal”
sıcağına bile dokunmadan elinin
….içim titriyor
nerede son veda öpücüğünün nemli ateşi

ayrılıklar ıslak olur hep
öfke doluyum… ben
kırık kalbime çizilmiş son portrede aklım
kan damlıyor/kenarımdan

dillerde dolaşan aşk değil/miş
sokaklarda satışa sunulan bir paçavra
elime tutuşturulan
biten günlerin külleri

yanmadım
/? /
yakmadın
/? /
/yaktım mı/…/? /

saatler ilerliyor
çekilmiş perdeler gecenin karasına
müzik kesilmiş/şarkıcının sesi havada
çıt çıkmıyor şehirden
…bir rüzgarın serinliğinde seyrediyor düşler odalarda
uyku tek hakimi dünyanın

bitti…bittiğinde kimse çalmadı kapımı

yaşam durmakla devam etmek arasında
bir görünüp bir kayboluyor güneş
ışıklar tükenmiş…ıssız sokaklarda

yüreğim susmuyor
son bir kez
bir daha
yeniden
ta ki durana kadar

ayrılıklar ıslak olur hep…üzerimde asit yağmurları