dudağındaki son çatlak
…bendim
/ve/
son bakış gözlerindeki
…ya da ben öyle sanıyordum
çekip giderken
kuru…kupkuru bir “hoşça kal”
sıcağına bile dokunmadan elinin
….içim titriyor
nerede son veda öpücüğünün nemli ateşi
ayrılıklar ıslak olur hep
öfke doluyum… ben
kırık kalbime çizilmiş son portrede aklım
kan damlıyor/kenarımdan
dillerde dolaşan aşk değil/miş
sokaklarda satışa sunulan bir paçavra
elime tutuşturulan
biten günlerin külleri
yanmadım
/? /
yakmadın
/? /
/yaktım mı/…/? /
saatler ilerliyor
çekilmiş perdeler gecenin karasına
müzik kesilmiş/şarkıcının sesi havada
çıt çıkmıyor şehirden
…bir rüzgarın serinliğinde seyrediyor düşler odalarda
uyku tek hakimi dünyanın
bitti…bittiğinde kimse çalmadı kapımı
yaşam durmakla devam etmek arasında
bir görünüp bir kayboluyor güneş
ışıklar tükenmiş…ıssız sokaklarda
yüreğim susmuyor
son bir kez
bir daha
yeniden
ta ki durana kadar
ayrılıklar ıslak olur hep…üzerimde asit yağmurları
Atilla GülerKayıt Tarihi : 6.6.2005 00:14:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Gözyaşına bandırılmış hüzünleri çağrıştırıyor bana sadece...Farklı bir pencereden de olsa yeniden hatırlayış büyük artçılarını tetikletti yüreğimdekilerin...
'Ayrılıklar Islak Olur Hep' çok güzel bir şiir kitabı ya da deneme, hikaye kitabı kapağı ismi çağrışımı yaptı...Yazılsa da okusak diye geçiverdi içimden...Tebrik ederim.
TÜM YORUMLAR (3)