Umut ağaçlarım kuruyunca, doyumsuz bir pişmanlık yeşerdi dilimde
Kalıp kendimle bir başıma, ağladım günlerce soğuk mezar taşlarında
Can kesiği yüreğimde tuhaf bir yalnızlıktı vakit, şiirle dağladım yaramı
Vedalar kaygılı bir elim sendeydi ansız, ayrılıklar ektim mor dağlara
Kaç kere tükenir insan bilmiyorum, defalarca karaladım özlemin üstünü
Uykusuz gecelerde gölgemi aradım, suretini kaybetmek oldu tek suçum
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta