Ayrılık Zor Be Gülüm...

Perdeleri çekik
Karanlık bir oda
Durmuş zaman
Takvimin ellenmemiş
Yapraklarında
Üç beş kağıt saçılmış
Gönülsüzce yazılmış
Fakat hepsi karalanmış
“Ayrılık zor be gülüm”
Serzenişinde
Çırılçıplak tek bir dize
Gün yüzüne hasret kalmış
Başı sonu yok
O da yarım bırakılmış
Terkedilmiş bir de kalem
Masamın üzerinde...

Günler sonra
Girdim odaya hışımla
Son verdim esaretime
Açtım perdeleri, pencereyi
Odamda bir bahar sevinci
Kağıtları topladım
Kalemi okşadım
Ve defalarca tekrarladım
Ayrılık zor be gülüm...

“Ayrılık zor be gülüm
Daha beteri ölüm...
Karanlık kork kendinden
Kaç, dağ beğen
Acıların nasırlı hücreleri
Sevgiyi öğren ellerimizden
Hüzün, kanasan da ara sıra
Şiirlere sararız, güller basarız yarana
Ey aşkım, ey sevdam ferah ola
Şükürler olsun ki
Biz ölmedik daha...”