Ayrılık Yok Şiiri - Sevgi Keske

Sıla, yâr ve ölen için gözyaşı döken,
Özlemi, taşmış gibi bağrına basan insan,
Üzülme, ayrılamazsın istesen de doğandan.

Ayrılık yok, adı olsa da can acıtan,
Adı daha da ünlü, kendi varlığından,
Yâdedilir sevilenler, sözederek ayrılığın adından.

Yanımızda olmasa da sevdiklerimiz,
Nasıl da süsler yılları, onlarlı anılarımız,
Servet olup yaşar bizle büyür sevgilerimiz.

İlk okulunun küçük ya da büyük bahçesinden,
Teneffüste sobe yeri yaptığın akasya ağacından,
Yıllar geçti de ayrıldın mı sanki, ilk öğretmeninden?

İlk aşkından ne kadar ayrısın?
Ya çocukluğunun bakkal Memet Amca'sından?
Yediğin leblebi tozunun tadından ayrı mısın?

Mahalleden çocuklarla yaptığın su dövüşlerinden,
Sırılsıklam ıslanan kızdan ve ıslatan sarı oğlandan,
Orda kalmış olsalar da ayrı mısın onlardan?

Ağzını musluğa dayayıp su içtiğin sokak çeşmesi,
Karşı damda güvercinle göğe barış atan Mustafa Emmi,
Ölmüş olsa da, yıllardır senden ayrı mı?

Peki dama çıkan koca tahta merdiven?
En yüksek yer sandığın tek kat üstü toprak dam?
Yıkılmış ve yok olsa da ne kadar uzak senden?

Bahçe kapısına dolanmış hanımeli kokusundan,
Ayrılabildin mi istesen de, yıllar geçti aradan?
Aynı kokuyu her duyuşta kavuşursun ona yeniden.

Annenin köyü ne kadar uzakta sana,
Ya babanın sülâlesi Fizan'da olsa,
Uzak mısın onlardan, Mars'ta yaşasan da?

Nazım, ayrıldı mı hiç vatanından?
Nasıl yaşadı vatanda, o kadar uzaktayken?
Vatandan ayrılmadığı, kanıttır şiirinden.

Savaşlardan birinde ölen gencecik deden,
Tanımasan da yaşar seninle, sen de bilmeden,
Ya annendir, ya da baban, onu sana getiren.

Sevgiliyi unutmanın, bir tek, adı var,
Oysa, ayrılan bu öyküde, sadece yollar,
Yakıştırmadır ayrılık, addır, o kadar!

Sevilmiş olan her nesne, senden ayrı olamaz,
Uzaksa da, yokolsa da, seni bırakmaz,
Ayrılıklar hoşgelmiş, varsın olsun,
Yürek, sevilmiş olanı yaşatır, ölene dek yoketmez.

27.6.2009