Ayrılık Vuslatın Ta Kendisidir.

Neden sonra adam durdu ve arkasına baktı..

Trafik lambasına omzunu dayamış yaşlı gözlerle boşluğa bakan o kadını gördü..

Onca insanın, kalabalığın arasında hemen göze çarpıyordu..Çünkü ağlıyordu kadın..

Neden ağlattğını düşündü adam ve o anda elindeki kırmızı gül yere düştü, yağan yağmura karıştı..Yapraklarındaki damlacıklar arkasında bıraktığı kadını hatırlattı ve içi cız etti.

Herşeye rağmen sevmek.. Böyle bir şey miydi acaba dedi içinden kopan bir fısıltıyla. İstiklalin bu kalabalığında tek başına dolaşmak ne aptal bir duyguydu.. Bugüne kadar o yolları sevdiği kadınla arşınlamış biri için şuanda bir başına olmak hiç haz vermiyordu ona.. Her geçen sevgiliye dikkatli bir şekilde bakıyor ve alaycı gülümsemesi ile yoldan geçenleri rahatsız ediyordu. Evet gülmeliydi, çünkü kimse onlar gibi aşık bakmıyorlardı birbirlerine.. Sahte gülüşleri dudaklarına takmışlar ve çok zorlansalar elleriyle itecekleri birer pay bırakmışlardı yarım mutluluklara dair..

Adam bu kadar yüzeysel düşünürken ayrılığının gece vuracak olan sancısını..Kadın ne yapıyordu acaba ağlamaklı gözlerin arkasına saklanmaya çalıştığı düşüncelerinde..

Kulakları buz tutmuştu fakat soğuğun bu kadar keskin olmasına rağmen içinde birşey yanıyordu.. Tutuşuyordu alev alev ve boğazında söylenmesi gerektiği halde söyleyemediği o iki kelime yumru şeklinde kalmıştı.. Aşıklar kenti dedikleri dünyalarından bir bölge silinip gitmişti kadının akıttığı yaşlarla. İnanmalı mıydı, geri dönüşü olmaz mıydı sahi.. Nerden çıktı herşey güzel gidiyorken ve böylesine aşklarına sahip çıkmak için biçilmiş bir sevgileri varken.. Yalanda ve aldatmada biter dedikleri bu aşkın kabuğunu doldurmayacak bir nedenle fişinin çekilmesiydi kaldıramayışının asıl nedeni. Daha fazla ağlamaması gerekiyordu. Zaten kendisi biliyordu ve ilan etmeye gerek yoktu bu etiketi.. Yüreğinin tam ortasına, öpülen o alnın tam noktasına yapıştırılmış bir ayrılık etiketi.. Soğuk ve yağmurlu..

Kadın ve adam birbirinden habersiz devam etti yola.. O bir yana.. Diğeri başka bir yana. Belki bir gün görebilirlerdi birbirilerini.. Biri hala çaresizken.. Diğeri elinde çocuklarını gezdiriyorken. Farklı senaryolarda, başka fonlar eşliğinde, farklı hayatlar yaşıyorken.. Birbirlerini nasıl görecekleri hakkında fikirleri olmadan ayrı yollarına devam ettiler mecbur kalışların ardında..

Ayrılıklar bazen kolay olsa da iki tarafta birbirinin ne yaşadığını bilemezler neticede.. Düşünsek bile sadece aklımızın yettiğince tahminleri yürütebilir ve düşüncelerimizden geçirebiliriz.. Oysa yürekten geçenin haddi hesabı yoktur aşk dergahında.. Çokta fazla yüklenmemek gerekir acılara. Paylaşıldıkça dertler azalır lafını bir kenara atıp halletmemiz gereken tek yerin kendimiz olduğunu biliyorsak eğer belki daha kolay olur ayrılığa dair yürünen yolları aşmak..

Bir kalp sever.. Bir dil sevgiyi mahveder.. Sonra akıl işin içinden çıkamaz.. Kalp bütün sorumluluğu taşıyıp gözlere iletir tüm duyguların akışını.. Gözler bizim kalbimizin aynası sözü burdan geliyordur belkide.. Belkide sonların hepsi bizim için her seferinde baştan yazılmış bir hikaye..

Kim bilir..