Ayrilik ve Kent Şiiri - Nadir Kaya

***
Bir kentten ayrılıyordum.
Köşeli cam gözleri,
ve donuk bakışlarıyla
yanyana dizilmiş heykellere benziyordu evler;
cansız ve yanıtsız.

Eski kilimler gibi yayılmış tarlalar.
Yağmur değil,
hüzün taşıyordu.
Başı boş gemiler gibi,
yalpalayarak dolaşan bulutlar.

Kuşları görüyorum.
Kara kanatları,
rüzgara yazılmış bir şiir gibi,
sisler ardında kayboluyor
gökyüzünün vefalı bacıları.

Uzaklaşiyordum bir kentten,
ve içindekinden.
Güneşe daha yakındım artık,
yıldızların ve evrenin koynundaki,
bir yanılsama gibi...

Bakıyorum son kez,
yitip giden her şeye.
Ne hazin bir görüntü,
eskimiş bir bakırdan daha çok
yanağı yaralı bir kadına benziyor yeryüzü...
Nadir Kaya