Ayrılık ve Çocuk Şiiri - Erdem Nur Cengiz

Anca alışmıştı aile kavramına
Bir annesi vardı bir de baba
Çevresinde nereye baksa
Aynı tablo her tarafta

Alışkanlıklarına tutkuluydu
Her çocukta yok muydu bu
Bulduğu hep huzurdu
Ta ki o güne kadar

Soğuktu ve ağlıyordu üşüyen gökyüzü
Tanrı öfkeli miydi ne
Yıldırımlar savuruyordu kentin üstüne
Anlayamıyordu ağlaması bundan mıydı
Annesi de üzülmüş olmalıydı
Bu iç karartıcı güne

Saate baktı uykuya düşmesine az kalmıştı
Babası hiç aksatmazdı
Uykudan önce sohbetini
Tam soracaktı ki annesine
Nedeni nedir bu gecikmenin diye
Anne ölgün bir sesle fısıldadı
“Konuşmalıyız, beni dinle! ”

Bir terslik vardı bu seslenişte
İçini huzursuzluk kapladı iyice
Oturdu annesinin gösterdiği yere
Gözlerinde odanın solgun ışığı
Yüreğinde belirsizliğin verdiği korku
Dinlemeye koyuldu.

Annesi konuştukça
İçine akıyordu gözyaşları
Yüzü erken gelen bir kış kadar beyazdı şimdi
Ne yani olmayacak mıydı babası
Gözlerini yaşama açtığında gördüğü bu evde
Ya alıştıkları
Sessizliğe karışan kızgın sözleri vardı babanın
Anneninse içli içli ağlamaları
Kahkahaları yoktu evin ama olsun
Yine de hep barışa dönmez miydi hüzün
Ne zaman kalkıp gelse
Otursa ortalarına
Ve uzatsa yanaklarını....
Öpüşlerindeki sevgideydi huzur.

Büyüdü çocuk
Ayrılıkla ilk tanışmasıyla
Büyüdü vaktinden önce açan bir çiçek gibi
Sonsuz birleşme yok muydu
Kavuşmaz mıydı ruh ile beden
Kim yazmıştı bu öyküyü
...............................................
Bir çocuğun kaderi olamazdı
Ödemek günahlarını
Anne ile babasının...

10/01/2005

***Samanyolu Grubunun 2K1Ş 'İki Kelime Bir Şiir' Aktivitesi için kaleme alınmıştır. 16. Hafta Kelimeleri: 'AYRILIK' ve 'ÇOCUK'