Ayrılık Vakti Şiiri - Mehmet Macit

AYRILIK VAKTİ

Hani o saat vardır ya, işte o vakit.
Yaşamayan anlamaz o anı,
Yaşayan ise, hiç ama hiç unutamaz.
Yıllar geçse de, içini sızlatır o an.
Veda edersin, gitmek istersin,
Ayakların tutulur, atılamaz adımlar.
Titrer dudaklar,
Anlamsızca mırıldanır,
Söylemek ister ama, söyleyemez bir şeyler.
Hüzün kaplar her yanını.
Yaş dolar gözlerine.
Saklamak istersin,
Nafile.
Süzülür yanaklarından,
Birkaç damla yaş.
Yürek çarpar, sığmaz yerine,
Bir an önce gitmek, kurtulmak ister.
Nefes tutulur,
Boğulur gibi olur insan.
Artık biraz uzaktasın,
İçin yanarak,
Bir kez daha dönüp bakmak gelir içinden.
Sanki, sana kal denmesini bekler gibi,
Göz göze gelmek,
Son bir umutla haykırmak istersin.
Tüm hayalleri, umutları,
Geride bırakmak istemezsin.
Ama yapamazsın, yoktur cesaretin.
Burkulur için, başın döner.
Sendeleyerek yürürsün anlamsız, anlamsız.
Her zaman, yaşadıkça o anı,
Duygulanıp anımsarsın, dökülen yaşları.

Mehmet Macit 19.05.2007