Ayrılık Vakti Şiiri - Kamil Tunç

Yansam ateşinle kibrit olsan
Bas tetiğe kurşun ayrılık;
Vakit; ayrılık vakti!
Ecel geldi dayandı katilim olsan...
Ben ölümü göze almışken aşkına
Öldür hadi geldi infaz vakti
Sensiz yaşamaya alışamadım
Rest çekip dünyaya dolaşamadım
Aşkın doruğuna ulaşamadım
İçim sızlıyor artık canıma tak etti
Sık artık kurşunu geldi ayrılık vakti
Bir kuştum konmuştum kafesine
Kapısı kapalıydı senin olmadığın yerde
Boğuluyordum muhtaçtım nefesine
Hadi acıma öldür tek seferde
Bu bahtsız bedenimi yarı ölü bırakma
Ya kalbine nişan al, ya da ensesine...
Enseme dokunma!
Gaz vermek için herhalde zamanında
Hep övdüler...
Ensesi kalın dediler
Kalbimden vur ölsün, sen ve senin gibiler
Onlar da senin gibi amansız gelip gittiler
Yükseklik korkumuz yoktu hayat yolunda
Doruklar sevdamız ve de mekânımızdı
Aşağıya inme düşüncesi...
O zamanlar benim için imkânsızdı
Ben doruklarda buldum seni
Sen aşağıya yuvarladın beni
Cansız bedenim artık mekânsızdı
Mekânı cennet olsun...
Ama bu öldürüş biraz zamansızdı
Yürekli kızmışsın yakıştığın yerde kal!
Bu ayrılık tam doruklara göre; fermansızdı
Bende yaşarım bundan sonra elimde kırık bir kalp
Uzamış saç, yıkılmış gurur, kirli ve dağınık sakal!
Sen beni boş ver yakıştığın yerde kal!
Hadi hoşça kal!
Anlamsız duygularım nüksetti
Beni yalnızlığa hapsetti
Geldi! Ayrılık vakti...