Ayrılık Vakti Şiiri - Bahattin Tonbul

Kaybolup gittin birden,bana bile sormadın
Ayrılık vakti geldi,o anın kıyametliydi
Günlerce neden durdun,hasretliğe yormadın
İşte o zaman dendi,bu kalp emanetliydi

Sen sokağa çıkmadın,ayakkabı giymedin
Kan revanın içinde,boyun bile eğmedin
Zalim arkandan vurdu,güneş yüzü görmedin
Ayrılık vakti geldi,o anın kıyametliydi

Koyu bir yaz ayazı,düştün sen yüreğime
Üşüyordum yar sensiz,duam hep meleğime
Toprak atamaz oldum,sebepse küreğime
İşte o zaman dendi,bu kalp emanetliydi

Sensizlikten sessizlik,girdi hep birbirine
Dişlerim kıcırdayıp,çarpardı birbirine
Mezarını kazdılar,inan çok da derine
Ayrılık vakti geldi,o anın kıyametliydi

Müthiş bir rüzgar olup,yalayarak geçerken
Zemheri vurgununda,sevdaları seçerken
Çokta beter yorgundun,bensiz sular içerken
İşte o zaman dendi,bu kalp emanetliydi

Doğuyor şakağıma,ilkbaharın kışları
Kapatır kapıları,o yarin bakışları
Dışarıdan yakıyor,o gözün akışları
Ayrılık vakti geldi,o anın kıyametliydi
Bahattin Tonbul
17.3.2012