Ayrılık Türküsü Şiiri - Fatih Işık

Zor da olsa,
Kırıcı da olsa..
Kabul.
Deniz kenarında başladı,
Yeditepe’nin dibinde bitti.
Bir bakışla başladı,
Yazılarla bitti..
Tesadüfen başladı,
Muhakkak bitti..

Gelelim de şu hikayemizi anlatalım..
Aşk kitabına bir iki satır da biz yazalım..
Herşey sanat gibi başladı,
Onunla sahnede tanıştı..
Fakat ışıklar dünyası değil bu kız onun gözünü alıyordu..
Cesaretin sanki kolları varmış gibi kıza doğru
Onu itti ve başarmıştı..
Aşkını tatmıştı..

Dünyası değişti bu çocuğun..
Çünkü biliyordu,
Bu kız onu seviyordu
Ki bazen buna da inanası gelmiyordu,
Ama seviyordu işte..

Yazıyordu ve bunu okuyan birisi vardı..
“Seni seviyorum”u hisseden bir yürek,
Dudaklarının aktığı bir gamze,
Gözlerinin sahibi bir çift göz vardı..

Bir amacı vardı olanların..
Bir adresi vardı..

Hep duymak istediklerini duyuyor,
Özlediklerini yaşıyordu..
Bir tek şey hariç,
Onu göremiyordu bir türlü..
Kız dese de “Gözden ırak gönülden de uzak”
Amacı tekti: Ona sadık kalmak..
Kimi zaman teselliyi ilk günü düşünerek buluyor,
Kimi zaman da acıdan kıvranıyordu..

Kolay değildi çünkü üç ay sevdiceksiz sabretmek..
Beyaz gülünü toprağa gömmemek..
Şerefliydi,
Sabırlı bir aşıktı..
Nasıl olsa gün gelip herşey güzel olacaktı..

Onu büyüttüğünü zannedip
Yaradan’ın emanetini küçültenlerse..
İmkan vermiyordu onlara..
Kızı sevdiğinden uzak tutup
Kendilerine yakın zannediyorlardı..
Akılları cehaletle dolmuş,
Kalpleri kızlarına sanki kilit vurmuştu..

Herşey kötü gözüküyordu yani..
Hem kız hem de çocuk için..
Nitekim korkulan oldu..

Buluştular elbet herşeye rağmen..
Fakat çocuk umutsuzlukla sorunsuz,
Kız da gülen gözlerle sorunlu gibiydi..

Sarılamadılar,
Öpemediler birbirlerini..
Şöyle fısıldayamadılar,
“Seni seviyorum aşkım..Seni seviyorum..”
Bir resimleri,
Bir anıları olmadı..
Hatta..
Üzülemediler ki..
Gözyaşları bile olmadı..
Birbirlerini çok seviyorlardı ama,
İmkansızlık işte..! !

Burada hikayemiz bitti..
Fakat devamını gelin bu iki kahraman,
Bu hayali çift anlatsın..

Oğlan demiş;

“ Tuz gibi oldu bu ayrılık..
Önce dilimi yaktı,
Suyla geçirdim..
Lakin içine düştü ve çözüldü..
Gözleri gitmedi önümden..
O günkü masum ama mecbur gözleri..
Biliyordum Rabbim..
Beni çok seviyordu,
Elinden gelse,uçacaktı benimle..
Fakat ah o ailesi..
Ayırdı bizi, sayamadık kaç yürek tanesi..”

Kız duymuş..

“ Gözler yalan söylemez demişler,
Ben inanmadım..
Ayrılık dedikleri buysa eğer
Hiç anlamadım..
Gözyaşı olmadı, hani seviyorduk..
Kırmadık da birbirimizi hani ayrılıyorduk..
Herşey belli olmuştu çünkü..
Tutunamıyorduk..
Eğer gün gelirse sevgilim,
Ben bu zulümden kurtulursam,
Sana geri geleceğim..
Diğerleri kara toprağında çomak olacak..
Gözlerim gözlerini,
Asla unutmayacak..”

İşte en uzun kelamım..
Kimine ağıt,
Kimine destanım..

Kahramanlarımıza,
Bir Kabataşlıya ve bir Vefalıya..
Sonsuz teşekkürler..

Ah be kahpe dünya,
Hep mi mutsuz sonlar..? ?
Ya da beni mi bulur sadece bunlar..? ?

Ağlatmadın beni,
Koşturmadın utançtan,
Filmim böyle mi bitecekti,
İbaret sade meraktan..

Oğlum indir artık gözlerindeki perdeyi,
Söndür şu Büyük güneşin ışığını..
Gönlündeki sesi sustur,
Yüzündeki mutlu maskeyi at gitsin..
En azından bırak da bu masal böyle bitsin..