Ayrılık-(tribündeki tek seyirci)

Oğllarım Enes Emre ve Sait Ebrar'ın sevgili dedelerine
ithaf ediyorum.

(TRiBÜNDEKİ TEK SEYİRCİ)

Bu gün yine, ayrılık rüzgarı esti
Sam yeli gibi, başakları biçti
Enes’im üzüldü, kendinden geçti
Ayrılık yine, bizi seçti
Evimizi, kışa çevirip geçti.

Enes ve dedesi halı sahaya gitti
Bu gün son gün, içim yine cız etti.
Bende yürüyüşe çıktım, arkalarından
Yürüdüm çimlerin arasından.

Uzaktan göründü, siyah heykel
Yaklaştıkça karanlık netleşti
Örme şapkası, sırtında lacivert ceketi
Tribündeki tek seyirci silueti.

Uzun zamandır duruyor, heykel mi, ne?
Hayal değil bu gerçek, karşımda
Enesi, seyrediyor kendisi hülyalarda
Ortak oldum dedenin rüyasına.

Karşımda, canlı bir heykel duruyor
Heykel demek haksızlık olur
Sevgiden oluşmuş yüce bir kaide
Oturuyor tahtadan tribünde
Şefkatle yoğrulmuş, ulu bir abide.

Şefkat, ne yaşlılık dinliyor ne kar
Girdimi bir tene, zorluklar oluyor yar
Enes, Kocatepe de bugün vurdu gitarın teline
Akşamleyin ayrılık, onun vurdu bam teline
Satırlarım karıştı,yine göz yaşı seline.

Enes, dede niye giyiniyorsun diyor
Ayrılık, yüreğini kavuruyor
Ailemiz hep beraber salonda oturuyor
Saatin saniyeleri ayrılık için dönüyor
Kalplerimiz ayrılık ateşiyle yanıyor

Bir anda ışıklar söndü
Etraf, mumlarla aydınlandı
Nostalji ile beraber, firak kasveti sardı
Hep beraber gidiyoruz maziye
Hayalen katılıyoruz geçmişe geziye

İdare lambası, altı numara gaz lambası
Mangal, ocak,gaz feneri, lüx lambası
Tenekeden odun sobası
Geçmişte, daha çokmuş yokluk
Mutluluk ise daha çok.
Şimdi bolluk çok
Mutluluk yok.

Karşı değilim elbet teknolojiye
İtirazım daha çok, götürdüğüne
Sahip olduğumuz değerlerin varmalıyız kıymetine
Sevdiklerimizi kaybettikten sonra her şey nafile
İş, güç, meşgale, uzaklık bahane
Teknoloji uzağı yakın ediyor, daha ne.

Enes, uğurlamak için
Bizimle gelmek istiyor.
Ayrılık ateşini soğutmak için
Annesi, derslerin diyor.
Ders, bahane.
Baba! Keşke okul olmasa,
Keşke bir çaresi olsa
Gitseydim dedemle ne şahane
Üzüntüden yüzü oldu bin-bir pare
Enes kalıyor, çabası nafile.

Ayrılık ile vedalaşıp
Kavuşuyorum evime.
Enes, için için ağlamış belli
Yüzü, gözü bunun delili

Annesine sormuş; Yarın,
Beni, sahaya kim götürecek?
Bana, kim çilek alacak?
Çilekleri, kim temizleyecek?
Yarın odamda,ben kimle yatcam?

Enes’ten önce bu soruları, sormuştum kendime
Tercüman olmuştum kendi kendime.
Izdırabım kat kat oldu yine
Ayrılık acısıyla kalbim, oldu lime-lime
Ahirete iman yetişti, nefsime.
İmanla ferahlık geldi kalbime.