Ayrılık Treni Şiiri - Engelsiz Yazar Yusuf

Benim kalbim hiç mutlu olmaz;
Mutluluk nedir? Bilmez, tanımaz...
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Ben sadece ayaklarımı sakat biliyordum,
Oysa ki ya doğumda yada daha sonra;
Kalbime de sıçıramış zaman zaman;
Her tarafımı sarıp sarmalamış...
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Giden hiç ben olmadım,
Çantamı toparlayıp sessizce kaybolmadım...
Hep üzüldüm hep hayata yeniden tutundum,
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Ayrılık treni kalkıp giderken her seferinde;
Ben, ben yuttum o trenden tüten kara dumanları...
Hep ben yaşadım zamansız olan vedaları...
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Bana hiç soran olmadı;
Seviyor musun? Bir şey hissediyor musun diye...
Giderken değil, gittiğin de öğrendim;
Hep gittiğini, gidenleri gittiklerin de öğrendim...
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Hep bir vedalaşmak isterim,
Sarılıpta zarzor bırakmak;
Hünkür hünkür ağlamak son kez;
Sarılıp kokusunu üzerime almak!
Benim kaderim de var ayrılık treni...

Benim gönlüm de olan istasyonun bir dili olsa;
Dili olsa da ah ah keşke bir konuşsa...
Oturupta bir anlatsa...
Benim, Şair Yusuf'un kaderim de var ayrılık treni...