Ayrılık Treni Şiiri - Zeki Günay

Sen yanımdaydın ama sanki hiç yokmuş gibiydin,
Hüzünlü gözlerle baktım senin o gözlerine.
Sanki seni benden alan ve çalan bir şeyler var,
Karanlık bir dünya içinde gördüm ikimizi.

Dalından koparılmış bir gül gibi solgundun,
Suskunluğu içinde boğarcasına durgundun.
Yoksa bir sevdanın ve aşkın bitişi miydi bu,
Son durak burasıysa ayrılık treni nerede.

Duymuyor musun sesimi görmüyor musun beni.
Yoksa parçalanmış gecenin uykusun damıyım,
Ne olursun bu bir rüyaydı de konuş benimle,
Bu ayrılık bir gerçekse yakar seni beni de.

Demek bugün son günümüz gidiyorsun öyle mi?
Hemen gitme, doya, doya bakayım gözlerine.
Dokunayım saçına, koklayım son kez tenini,
Kalbimi öldürmeden mezara koyma sevdiğim.

Mutlu olamadık çok erken bitti sevdamız,
Bunun adı aşk sevgi olamaz öyle değil mi?
Çünkü gerçek olan aşklar yıkılmaz ki sevgili,
Sahte olan aşklar devirirmiş şu mertliği.

Yolda karşılaşsak tanımadan mı geçeceğiz,
İki kör yabancı misali, öyle mi sevgili?
Ne acı veren bir ayrılık bu körmüşüm ben,
Seviyorsun sandım, benim seni sevdiğim gibi.

İşte sende gidiyorsun, sevgimi çöpe atıp,
Beni ucuz pazarlarda satıp da gidiyorsun.
Gözlerim kör baksaydı aşka, sevmeseydim seni,
Keşke tutulmasaydım gözlerinin o rengine.

Şimdi varlığın yokluğundan daha çok yakıyor,
Git durma karşımda daha fazla yakma içimi.
Uzak duruyorum senden aşkından ve sevginden,
Beni terk eden şu kalbin, uzak dursun kalbimden.

Hadi durmadan çalınsın ayrılık şarkıları,
Bugün aşkımın ve sevgimin ölüm yıl dönümü.
Rayların üstüne serilmiş kalbim ve bedenim,
Ayrık treni vurdu geçti, bak ezildi eserin.

Elveda hayat elveda ayrılık şarkıları,
Hem aşka hem sevdaya yumuyorum gözlerimi.
Şu maziden kalan ne varsa hepsi yalan oldu,
Her şey yalan oldu aynı bu yalan dünya gibi.

OZAN ŞAİR: ZEKİ GÜNAY
06.04.2015