Ayrılık Travması 2 Şiiri - Olcay Derecik

.

İlk kez birinden ayrılmıyordum ama,
sanki o çengelli iğneyle etime tutturulmuştu
ve özledikçe canıma batıyor, kanıyordum..

Bir şey vardı onda çözemediğim.
Zor bir problem.
Bana denk olmayan bir denklem gibi
eşitsizliği bulmak için
formaliteden bir formül olarak önüme sunulmuştu sanki..

Yorulmuştum
bir kez daha aldanmaktan.
Bıkmıştım,
Birini hiç gitmeyecekmiş gibi Sevme Hatası hastalığından..

Herkes gidiyordu.
Bir şekilde, bir hafta, bir ay, bir yıl kalınıyordu en fazla.
Bir nedeni olmalıydı
ve bu nedeni bulmadan Aşkın karşısına çıkacak cesaretim yoktu..

Geceler boyu, bunun nedenlerini sorguladım.
En son cümlelerini beynimde defalarca tekrarladım.
İkimiz içinde en iyisi bu ..
Ne demek isteniyordu burda.
İkimiz için en iyisine karar vermek için nelerden vazgeçmişti?
Ya da neyi göz ardı etti de, bu bana hiç iyi gelmedi?

Cevabı da beraberinde götürmüştü sanki.
Yokluğuna alışamıyor, deli gibi özlüyor
her geçen gün kopuyordum kendimden..

Dışarıdaki yaşama kapılarımı kapatmış
içimde kopan fırtınanın
Ne koparsam kârdır uğultusuna kulak kabartmıştım..

Özleniyordu
biliyordum umursuyordu
ama bu ayrılığa bir son veremiyordu..

O da özlüyordu
biliyordum
ama Aşka son verecek kadar biten şey neydi bulamıyordum..

Arada bir uyuyordum.
Kesik kesik.
Rüya görmeye fırsat yoktu
ama Senin de kendini unutturmaya hiç niyetin yoktu.
Ne zaman dalsam, muhakkak bir yerde elele görüyordum ikimizi..

Sen bu ara neler yaşıyordun
hiçbir fikrim yoktu..