Ayrılık Tohumları Şiiri - Feriha Deniz Esen

Uzak tepelerde yağmurun ayak izleri
Melekler kuruyor varoluş sofrasını
Özüne dönüyor suretleri insanların
Ne sıcak yayılıyor içime sevgin
Kış gibi bakıyor gözlerin sevdiğim

Güneşli gümüş çerçevelerden çıkıyoruz rüzgara karşı
Susturamıyorum kuşlarımın sahipsiz seslerini..
Ayrılık tohumları kısırlaşıyor
Med-cezirli hayatımın yükselen tükenişinde

Açıl susam açıl dağlarında değil düşlerim
Çığlık çığlığa son kurtarış fısıltılarım
Güne küskün yeşil yosunum!
Yorgun askerim!

Yakın soluyuşlarda huzurun bebek elleri
Dikenleri dökülen gül kokmalarında
Varolmanın emin adımlarında
Ölümün kusursuz rahatlığında...

Uzanıyorum ruhumun kaygısız çıplaklığıyla
Camlara tırmanan hüzün yağmurunda...