Ayrılık Sokağı Şiiri - Yusuf Barman

Ben ayrılığın oturduğu sokakta oturuyorum.
Kimseler çalmıyor kapımı.
Sanki daha da uzun burada geceler.
Geçmiyor zaman ve ben hiç uyumuyorum.
Yazılarla dolmuş duvarlar, bu sokakta;
Kimi ihanetin, kimi hasretin, kimi ise ayrılığın hikayesini anlatmış.
Ben duvara, duvar ise bana bakıyor.
Ne hazin bir serencam bu!
Ne kadar da kalabalık buralar!
Lakin herkes yalnız.
İki yalnız bir doğru bile etmiyor nedense!
İçten içe ağlama sesleri geliyor karanlıklardan,
Gözyaşları sel, hıçkırıkları deprem olup viran ediyor her tarafı!
Kimseler de yaşamıyor burda, ama ölü de değil,
Ve ben bu felaketin küçük bir örneğiyim!..