Ayrılık Şerbeti Şiiri - Kemal Doğanay

Köprüler yıkılır dereler taşar,
Ayrılık Şerbeti içtiğin zaman.
İnsan aklı buna aniden şaşar,
Ayrık otlarını biçtiğin zaman.

Güneşi beklersin erkenden doğar
Karanlık dediğin her yeri boğar
Yağmurda gezersen üstüne yağar,
Bahçede La havle! çektiğin zaman.

Hiç bitmeden yanar içimde çıra
Kalbimde kapanmaz açılan yara
Bahtımı sorarsan doğuştan kara,
Yıkık köprülerden geçtiğin zaman.

Sanırsın bu dünya yandı yanacak
Herkes seni birgün gelir sanacak
Sofranda ekmeği kimler banacak?
Dostunu yeniden seçtiğin zaman.

DOĞANAY'ım kışın sonu bahardır
Bütün sevenlere hasretlik vardır
Dünya geniş derler hastaya dardır,
Birgün yataklara düştüğün zaman.