Ayrılık Senfonisi Şiiri - Ümit Azak

gittin
çakıl taşlarında izin
gittin
yüzümün yara- bereli yerinde ismin
gittin
aldırmadan sevmeden
gittin

olmadı
ne hayat bunu istedi
ne de aşk
olmadı
ne sen, ben olabildin
ne de ben, sen olabilmeyi becerdim
olmadı
her şey bir anda olmadığı gibi
bir anda oluverdi ayrılık
olmadı

durdu
güneş güne durdu
gece aya dokundu
durdu
mezarlıklar gülerek ışık saçtı
sedirler kokusuz kokularını saçtı
ve
durdu

yandı
sokak lambalarında yıkanıp yandı renkler
dar sokaklara açıldılar yıllarca dostmuş gibi
yandı
aşk, sevgi, hüzün,mutluluk, acı
bir bir ocağımda közlenip, islerde
yandı

ayrılık
evet, baştan başa ayrılık
gittin, olmadı, durduve yandı
sonunda her şey
ayrılıp gittin kendi kabuğuna
bir veda etmeyi bile çok gördün
gittin, olmadı, durdu ve yandı
bana bahşettiğin dünya