Ayrılık Paranoyası Şiiri - Elifcan Özdemir

Her zaman beklediğini vermez hayat sana,
Kalmaz yanında vaz geçemediklerin,
Amansızca gelir ayrılık,anlayamazsın nasıl savurur seni,
Ve o savruluş neyin sonu ya da başlangıcı olur bilemezsin..

Her son bir başlangıç mıdır peki?
Her başlangıç bir şekilde sonlanıyor diyenlere ne dersin?
Hayatı anlamıyla mı yaşamak istiyorsun yoksa anlamsızlığıyla mı?
Hayat dediğin zaten pamuktan bir sığınak değil mi?

O halde hayata anlam yüklemek yerine,
Kendi anlamını kendin çizip hayat yolunda,
Kendi yolundan yürümenin zevkine erişebilmeli her insan..
Esiri olmamalı anlam saçmalığının,
Özgür bırakmalı tüm hapsolmuş alışkanlıklarını..
Ama en önemlisi bağlı kalmamalı ölümüne kimseye,hiçbir şeye,
Vaz geçilmez saymamalı hiç kimseyi,
Bir gün ellerinden uçup gideceğini en biriciğinin bile..
Kabul etmeli,kabullenebilmeli..