Ayrılık ölüm gibi

Ayrılık Gibi Ölüm

Yanındayken,
zamanın sonsuz olduğuna inanmıştım.
Gülüşlerin
bir ömür yetecek sanmıştım kalbime…
Ama meğer
en kalıcı şey,
vedanın iziymiş tenimde.

Seninle geçen anlar
bir ömür gibi uzundu.
Ama şimdi,
sensizlik bir mezar kadar soğuk,
bir suskunluk kadar derin.

Bir daha kavuşamayacağımızı bilmek,
her nefesi yarım almak gibi…
Her şarkının yarısında
boğulmak gibi…
İçimde bir şey sürekli eksiliyor,
ama adı yok.
Yalnızca sen yokken
hiçbir şey tam değil.

Oysa birlikteyken
zamanı savuruyorduk,
sanki hiç bitmeyecekmiş gibi —
dokunuşlarımızı unutacak kadar umarsız,
bakışlarımızı saklamayacak kadar cesurduk.
Ama şimdi anlıyorum:
Zaman, sadece yanında hızlı geçmiş,
şimdi… seni almadan duruyor gibi.

Artık çok geç.
Kırılan şeyin adı umut.
Yama tutmuyor hiçbir hayal.
Sensizlik bir alışkanlık değil,
bir kayıp.

Ve ayrılık —
öldürmüyor belki…
Ama her gün biraz daha eksiltiyor.
Tıpkı ağır ağır
sönen bir yıldız gibi içimde.
Işığım kalıyor belki dışarıdan,
ama içim çoktan
karanlığa gömüldü.

Sen yoksun.
Ve ben yaşıyorum…
Ama bu yaşamak değil,
sadece ölümü bekleyen bir sabır gibi.
Ayrılık böyle bir şey işte:
Bir kalbin,
sessizce gömülmesi.