Ayrılık Korkusu Şiiri - Filiz Bülbül

yıllar öncesi geliyor aklıma her yerde ve her an
tam yatacakken kurcalıyor kafamı ufak bi düşünce
bazen bir kesit olarak düşüyor gözlerimin önüne
bıktım geçmişimin geçmeyen sızısından

döndüğümde bulamadım şefkatli kollarını
meğer unutmak için atmışsın okyanusta kulaçlarını
hep dönmek istedim eve, bir şey çevirdi yolumdan
unutma diyeydi bu endişem, şimdi baş başa kaldım korkumla..

zaman acımasızca işledi üstüme saniyelerini
sırtımda bin bıçakla tırmanmaya çalıştım duvarlarını
hep sana yürümek istedi ayaklarım, ayakta zor dururken
yağmur olup yağ üzerime, üstüm başım kuruyken

istersen fırtına ol savur yerden göğe kadar
ölmekle özlemek arasına ince bir duvar ör
ve beni öldür, gösterme sevmeyen yüzünü
ayakta durduğuma bakma, iple çekiyorum kendime doğru ölümü

güldüğünde güneş doğuyor evrene
korkmuyorum kaybetmekten ama içimi kemiriyor endişe
gelsen de dolsa gözlerim sevinçten
ayrılık korkusunu yenip öpsem gözlerinden ve başlasa bir şeyler yeniden