Ayrılık Kervanı Şiiri - Zülfü Evin

Ayrılık acısını abı hayat suyu diye içtik,
Bir hiç uğruna ne acılar ne acılar çektik.
Asırlık sevdayı maziye terk eyledik bugün,
Kaldı, arkamızda bir gururlu hüzün.

Gururu, bir aşka üstün tuttuk biz,
Kalmadı sevgiden kalbimizde bir iz.
Her gün kalbim intizar edip yanmakta,
Hata mı ettik? Biz seninle ayrı kalmakta.

Yok sebeple aşkımızı gömdük mezara,
Gizli de olsa bakıyorum resmine ara ara.
Resim sandığım, senin hayalinmiş meğer,
Vermezdim oysa senden başka şeye değer.

Bir söz ile ayrıldı bizim yolumuz,
İşte o anda kırıldı kanadımız, kolumuz;
Uçuyorduk sevda sözcükleriyle bir zamanlar,
Mutlu oldular mı bilmem aramızı bozanlar.

Boynu bükük kaldım, bir anda gurbet elde,
Sevgin yaşatıyormuş oysa beni bende.
Biz aşka ne yeminler ne yeminler etmiştik,
Aşkımıza şahit, gökyüzünden yıldızlar seçmiştik.

Dünya fani, ölümsüz aşklar yalanmış,
Mecnun Leyla’sını boş yere ararmış.
Virane gönülleri onarmak nafile,
Aşk gözyaşları ile yıkılmışsa hele.

Bizim sevgimiz ölümsüz sanmıştım,
Senin adına ne nağmeler yazmıştım.
İsmini mühürledim kalbimin arkasına,
Katıldım ben, zor da olsa ayrılık kervanına.