Ayrılık İkindisi Şiiri - İbrahim Yılmaz 3

Aralık kalsın mezar
Ölmemiş umutlarının içinde
Daha söylenmemiş çok söz var

Bir ikindi vakti
Temmuzun sarı sıcağında buharlaşırken
Gömmek istedi yüreğini
Açılırken manidar çukur
Sefilce dağılıyor du toprak
Beyaza yakılıyor du ağıt
Bir suskunluk ki sorma
İki kişilik

Göğüs kafesine sığdıramadığı canı; toprak çekti
Bir ikindi vakti

Suya atıldı bedeni
Kuru bir yük gemisinde bir törenle
Martılar şahit gösterildi
Durgun du su; çarşaf gibi
Derin bir sus payı aldı
Özlediği kadar baktı
Açık gitti gözleri

Susuzluğunda Temmuz'un; denizi sevdi
Bir ikindi vakti

Bütün suçlarından arınır gibi
Uzandı boylu boyunca
Altında bir kışlık odunun üstüne
Açıktı yine gözleri
Fışkırıyordu tonlarca pişmanlık
Parmak uçlarından akarken yalnızlık
Gülümsüyordu sanki
Yanmak için
Bakarken gökyüzüne
Ne gam,nede ebruli bir satır arası
Dökülmüyor du ağızından alfabe
Hoşçakal der gibi
Gülümsedikçe

Kül olmak için yetti bir sevda; ateşi sevdi
Bir ikindi vakti

Yükü ağır bir topal karıncaydı
Tüm fedakarlıklar vardı üstünde
Sevginin bedelini peşin ödemişti
Ayrılıktan biraz önce

Karmaşık bir denklem yumağıydı artık hayat
Hangi bilinmeze değer verse
Eşitlenmeyecekti zaman
Ve geri gelmeyecekti hiç bir şey
Alttarafı ölmek dedi içinden
Ölüm güzel de
Kıyamadı içindeki
Terk eden özneye
Sustu biraz

Öyle bir sus tu ki! Sessizliği sevdi
Bir ikindi vakti