Ayrılık - II Şiiri - Adem Özdemir

Bekle beni,
Bekliyorum seni
Günü güne ekleyerek.
Geçmese de zaman,
Vuslatı bekleyerek.

Kör karanlık bastırınca akşamı,
Yüreğimde kımıldar hasret.
Yalnızlık erittikçe insanı,
Daha bir ağırlaşıyor gurbet.

Hiç böyle keyif vermezdi sigara,
Seni beklerken akşamdan akşama.
Hiç bu gözle bakmamıştım yıldızlara,
Ve sesin hiç bu kadar
Merhem olmamıştı yarama.

Anlamı yok;
Uğruna uyku fedâ ettiğim gecelerin,
Yalnız geçen günlerin,
Sensiz yaşadığım senelerin.

Doyamadığım gülüşün,
Yokluğunda hayâlimde canlanır.
Bir de hatıra geldikçe hayâlin,
Ağlamaktan gözlerim kanlanır.

Hicrân bir açık deniz,
Asılmışım küreğe.
Firkati yaşarım saat saat, an an.
Hasret damla damla düşer yüreğe,
Göl olup taşar zaman zaman.

Her sabah ayrı dert,
Her akşam aynı keder.
Yokluğun “ateşten gömlek”
“Ayrılık ölümden beter”

Lâkin ayrılığın bir başka yüzü de var;
Faydası da en az zararı kadar.
Anlayana hasret en şifalı iksir,
Firkat en güzel şeymiş meğer.
Bilmeyene ayrılık en belalı iştir,
Hicrânsa en acı keder.

Sen de hicrânı yüreğinde duyduğun gün,
Resmime bak, vuslatı düşün,
Ve bırak kendini sonsuzluğuna
O güzelim mavi göğün.

Bir ağaç dibinde
Seni düşlüyorum yine.
Kanıyor hicran yarası
Gözlerin zeytin zeytin,
Saçların katran karası.
Yine yalnızım,
Halim içler acısı.

Sevdan uyutmadı.
Bil ki cânım;
Bu kalp seni unutmadı.

16.07.2005 / Burdur