Ayrılık Günü Pazartesi Şiiri - Aynur Meydan

Bu sabah uyandım yastığımda ve gözlerimde yaşlarla.
Başucumdaki senden yadigar fesleğene günaydın dedim.
Oda mis gibi koktu, bana senden günaydın getirdi.
Yokluğundaki tek yoldaşım,tek arkadaşım fesleğenim.

Sen gideli ne kadar oldu bilmem.
Zaman anlamını yitirdi.
Tek umudum geçen zamanla acımın hafiflemesi iken,
Hasretin yaktı, kavurdu yüreğimi.

Sonra balkona çıktım.
Güneşli bir Temmuz sabahı.
Dağa,seninle baktığımız ağaçlara baktım.
Her yer sen dolu,sokağım evimin önü bile.

Giyindim işe gitmek için çıktım.
Giyinirken taktım seni boynuma.
O güzelim kolyede senden yadigar.
Öptüm onu seni öper gibi.
Oda sarıldı boynuma sen gibi.

Caddede yürürken de sen vardın.
İşe geldiğimde beni kapıda karşıladın.
Gün boyu ekrandaki resmin benle çalıştı.
Akşamda çıkarken beni almaya gelmiştin.

O pazartesi üzerinden kaç gün geçti bilmem.
Aniden çekip gittiğin, beni sensiz bırakarak
Ama ben bu şehirde sensiz yaşayamıyorum.
O güzelim dağım sen kokuyor, denizim sen gibi dalgalanıyor.
Gittiğim her yerdesin.
Yediğim yemekte, içtiğim suda,evimde,

Nasıl alışırım sensizliğe bu şehirde.
Her köşeden bana bakan gözlerini görerek.
Sensiz senle konuşup,dertleşerek.
İki sigara yaktım.
İkide bardak çay koydum.
Senle beraber,senle elele çay içiyor.
Zevkli,iddialı bir tavla oynuyorum.

Ne yazık sevdiğim her şeyi sende bulmak.
Ne zamansız seni sevmek.
Ne acımasız bu şehirde sensiz yaşamak.
Kimbilir gene bir pazartesi beni işten almaya gelirsin.
Yada bir pazartesi sabahı evimin kapısında beni beklersin.
Bunlar olur mu bilmem ama ben her günü sensiz.
Pazartesi gibi yaşıyorum.
Ve geleceğin ellerini tutacağım Pazartesi’yi bekliyorum..
24/07/2007