Ayrılık Günü Şiiri - Fatih Kovancılar

O gün çok zor geçecek...
Her sabah aynı saatte çalan telefonun çalmayacak o gün.
Her gün '' günaydın sevgilim '' diyen ses o gün duyulmayacak.
Her telefon,
her kapı çalışında kalbin öyle büyük çarpacak ki
gelenin ya da arayanın O olduğu umuduyla...
ama O olmayacak gelen,
O olmayacak arayan.
İçin zehir gibi,
oturacaksın heyecanla kalktığın yere.
Dışarıda yalnız başına dolaşmak isteyeceksin,
belki bir an olsun O aklından çıkar diye.
Ama nafile...
İster istemez ayakların,
hep beraber gezdiğiniz yerlere,
hep beraber oturduğunuz o çay bahçesine,
hep elele olduğunuz o sokaklara götürecek seni.
Belki bir bakkalın,
belki de bir nakliyat firmasının adı takılacak gözüne,
O'nun adıyla aynı olan.
Sağda solda gördüğün yazıların harflerinin yerlerini değiştirerek,
O'nun ismini yaratmaya çalışacaksın kafanda.
'' Kafayı mı yiyiyorum acaba? '' diye geçecek aklından.
Ama '' O'nsuz neye yarar ki? '' diye düşüneceksin.
Aynı şehirde olduğunuzu,
aynı havayı soluduğunuzu bile bile ayrı olmanız,
çok büyük burkacak içini.
Eşe dosta yalnız yakalanmak istemeyeceksin.
Belki O'nu sorarlar diye.
Hep ağlamaklı gülümseyeceksin etrafına.
Boğazındaki o zehir gözlerine vuracak ve
yanaklarından sıcacık süzülecek yine boğazına doğru.
Akşam olduğunu farkedeceksin birden.
Eve dönmen gerekecek umutsuzca.
Kapıyı açtığında heryeri kapkaranlık göreceksin.
Sanki ışığı yaksan,
karşında,
elinde çiçeklerle O bekliyormuş gibine gelecek.
Yine aynı heyecanla açacaksın ışığı ama...
O yine olmayacak orada.
Saat tam geceyarısı 12' de aramasını bekleyeceksin.
Her gece, bir sonraki güne,
O'nunla konuşarak girdiğiniz gelecek aklına.
Hep telefonun dibinde bekleyeceksin,
sanki her an arama ihtimali varmış gibi.
Ama aramayacak...
Kendi telefonundan,
O'nun numarasını silmeye bile cesaretin olmayacak.
O gün...
On gün...
Çok gün tekrar edecek aynı sahneler hayatında.
Unutamayacaksın...
Ayrılığı unutamayacaksın.
Unutturmayacaklar çünkü...