Ayrılık destanı - I Şiiri - Hasan Gün

Varlık sahasına düşünce beden,
Adem(as) ile Havva hiç istemeden,
Ayrılık başladı kaderde BİR’DEN !
Ayrılık ayrılık özdü ayrılık !

Ta başından belli neymiş sonumuz !
Kesilip anadan can kordonumuz,
Ayrılıkla başlar imiş konumuz !
Baştan sona denen sözdü ayrılık !

Gözyaşlarım ile ıslandı düşüm !
Neler hayal ettim neler görmüşüm !
Dondurmazken beni zemheri kışım,
İçime işleyen közdü ayrılık !

Yediveren gülken bir dal otumuz,
Kullar verir olmuş neymiş notumuz !
Yaşadığım kadar imiş kotumuz !
Ömrüme bin çukur kazdı ayrılık !

Ne bir bahar gördüm ne de bir yazdı !
Her nefes gönlüme vuran ayazdı !
Dört değil kırk mevsim olsa da azdı !
Yaşanan tek mevsim güzdü ayrılık !

Bir et-kemik, deri ruhu gizleyen,
Uzaktan uzağa yolu gözleyen,
İnceden inceye AŞKI özleyen,
Bir kul gibi beni süzdü ayrılık !

Mutluluk lügatta gördüğüm sözcük !
Tatsaydım n’olurdu şöyle azıcık !
Sanma ki içimde ince sızıcık !
Tarifi imkansız üzdü ayrılık !

Dertten beter dert var derdim var demem !
Bir kez alışmışım artık dönemem !
Derdim derman olmuş hekim istemem !
Yarama bastığım tuzdu ayrılık !

Sevdikçe gönlüme uzak düştüm ben !
Kanat çırpsam bile düşen kuştum ben !
Her aşk oyununda kesin tuştum ben !
Ortaya atılan kozdu ayrılık !

Zamanın hükmü ne ayrılık varken ?
Zamanla yok oldum tamamım derken !
Oysa bütünmüşüm tamda zerreyken !
Savrulup durduğum tozdu ayrılık !