Ayrılık Çırpıntısı Şiiri - Haydar Okur

Ayrılık çırpıntısı

Bir kanser virüsü gibi kemiriyor içimi, ayrılığın ezintisi..
Iğlım ığlım tükendikçe ben, sen çoğalıyorsun içimde.
Nasıl büyür, nasıl çoğalırsa şehir...
Ve nasıl bir depremle çökerse her şey...
İşte öyle çöküyor kalesi bedenimin...

Parlıyor duygularımda, çıngı çıngı biriken ateş..
Umut diyorum..
Acaba diyorum...
Belki de düşlerimin, umutlarıma yansıması ile avunuyorum..
Bir başka tınılıyor sözcükler, ahlara beleli,
Ayrılığın alazında kavrulan yüreğimin devinimi,
Alev rengini alıyor, erguvanlar gibi...
Yakıyor...
Yakıyor acısı, derinden derine

Hangi çekincelerdi,
Hangi korkulardı sesimizi tutsak alan.giz..
Artık korku, çekince nedir, tınmıyorum,
Umursamıyorum üzerime abanmış karanlıkları...

Başkaldırının bam telinde titriyorum.
Çılgınlığın, çıldırmanın bıçak sırtı çizgilerindeyim;
Seslendikçe, çağırdıkça kuş üzümü adını...
Sana dönüyor alıcı kuşların bakışları...
Kıskanıyorum
Ve beni korkutan düşünceler, bir başka acıtıyor,
Bir başka ölüşler yaşatıyor içimde...
Korku çukuruna siniyorum senden yana...
Kendimle cebelleşmenin, ayazlarında üşüyorum..

Oysa, zaman su gibi akıp gidiyor, bilinen sona doğru...
Kişi olduğunca kalmıyor, eriyor, tükeniyor için için...
Bir alev damlası düşüyor gözlerimden...
Geride kalacak olan bir anı, bir düşüm
Bir de şiirleşmemiş bu dizeler kalıyor
Sonra Ürkek yılkı tayları gibi bir bozgun yaşıyorum,

Ayrılığın ve yalnızlığın acıları, içimi buruyor,..
Özlem acılarının kundağında bir beden
Sarı dolamalı onulmaz yaralar içinde feryat figan
Bütün gözlerden kaçarak,
Yalnızlığıma ve senli düşlerime sığınç oluyorum...

Kanamalı sayrık yüreğim
Bunca acılara daha ne kadar direnir,
Daha ne denli dayanabilir..?
Bir yerlerde her şeyin, bir bir yitirilmesi..
Bir son nefes çırpıntısı ile yok olup gitmesi...
Olsun! bir taziye ilanının, göçeri olmaktan ne çıkar!

Ben dururken acılar içinde,
Daha büyük acılarla gidenler vardı ötemde
Vuslatına ulaşılmayan bir sevdanın
Eskiyen yanlarına, eskimeyen türküleri, bırakarak...

KÖMEN