Ayrılık, François Sully Prudhomme

Şunu söylemem gerekmezdi;
Çoğu etkiden daha güçlü olan gözyaşlarım,
Islatarak tatlı gülümsememi,
Ellerinizin üstüne yazmağa gitti
Yakıcı itirafı; size onu söylemedim.

Dans edilir, çene çalınır, birlikte gülünür,
Bu oyunlar için izin yok artık bize:
Yüzünüz kızarıyor ve ben titriyorum;
Bizi ne bir araya getiriyor bilmiyorum.
Artık dost değiliz sizinle.

İşte zamanı, yararlanın bizden;
Sizinle alçaktan konuşacağım şimdi
Dostluğumuz başkalaşıp ölmeden:
Eh! Söyleyin, kalsın mı değişmeden,
Hissetsem de kâfi gelmediğini.

Gözyaşlarımın isteksiz
Lisanı hoşunuza gitmiyorsa,
Pekâlâ, yeryüzünde izleyelim her birimiz
Yolumuzu: ben, kimsesiz ve mutlu olan siz
Tanrının bir seçkin kulunun kollarında

Görüyordum kalplerimizi, birlikte doğan
Öten bir çift kuş gibi,
Aynı şafakta uyanan
Ve henüz uçamayan:
Birbirinden ayıralım, onları şimdi;

Ayıralım onları doğduklarında,
Belki de, gelecek bir gün
Uzun bir yokluktan mutsuz olup da,
Yürümesinler diye sonsuz bir boşlukta
Birbirlerini arayıp birleşmemeleri için.

René- François Sully Prudhomme (1839-1907)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu