Ayrılık Bize Yakışmadı

Kaçak buluşmalarımızda,
Karanlık odamızı, gözlerimizdeki,
Yakamozlar aydınlatırdı.

Zamanın tutuklu anlarında,
Her taraf, karanın, karası zaten!
Tutuşan bedenlerimiz, sözlerimizdeki,
Bin bir kelime eşliğinde teselliye sarılırdı.

Yüreklerimizin tenimize dokunmalarında,
Günah işlediğimizi bile bile,
Tövbe ede ede, biz kez tövbelerimizdeki,
Sadakatsizliğimizden yakınırdık.
Cehenneme girmekten korkar,
Fakat aşkımız için, ruhlarımız yanmaya razıydı.

Korkmak ile sevmek arasında,
Her zaman sıkışır kalırdık.
Günahkâr olsak ta, yinede bir türlü!
Birbirimizden vazgeçemezdik.
Çünkü sol yanımızda, aşk vardı.

Bazen dillerimiz lal olsa da,
El, ele tutuşup, gözlerimizdeki,
Şems'e benzeyen aydınlıkta,
Birbirimize olan aşkımızı, ruhumuz anlardı.

Hiç ayrılmayacağız diye, yeminler yapsak da,
Birden bire, bize bir şey oldu.
Gözlerimizde ki, sözlerimizdeki,
Efsunlu ahengimiz kaybolup,
Kinli bakışlara, öfkeli sözlere daldı.

Şimdi her an, her yer, aydınlık olsa da,
Ben senden, sen benden, gittik gideli,
Şems'siz izbelerdeki,
Karanlığın dehlizlerine,
Kendimizi, birde aşkımızı savuralı,
Sen mutsuz, ben mutsuz günlerde,
Matem nöbetlerindeyiz.
İnan ki sevgilim!
Ayrılık bize yakışmadı...