Ayrılık bir devrimdir bazen

ayrıldım
evet, ses etmeden çıktım aralarından
bir elveda bile etmedim çoğuna
çünkü biliyordum
bir insanın yüzüne veda edemiyorsan
o zaten çoktan gitmiştir senden

çok sürdü bu içli içli kandırılmalar
bir dostluk perdesi altında sinsilikler
öyle güzel gülümsüyorlardı ki
zehiri ancak yuttuktan sonra anlıyordun

şimdi sana söyleyeyim dostum
toksik insan falan değil onlar
bildiğin fesat, çıkarcı, kemik gibi soğuk insanlar
her lafı ölçüp tartan
her duyguyu pazarlık eden
her adımı hesapla atan insanlar
yani açık konuşmak gerekirse
biraz suskun, biraz puslu, biraz da tehlikeli

onlara veda ettim
tıpkı bir şiirin son dizesi gibi
net, kararlı ve geri dönmeyecek şekilde

çünkü ben
yolumu; içten gülümseyenlerle,
sevdiğinde sevindiğini gizlemeyenlerle
ve en çok da
bir amacı, bir ülküsü olan insanlarla yürümek istiyorum

içinde aşk kadar devrim olan,
umut kadar gerçek olan insanlar bunlar
cebine dostluğu koymuş,
kalbine inancı işlemiş insanlar

çünkü hayat
o bildiğimiz sokak lambası değil dostum
yaklaştıkça sönen değil
yanında yürüyeni aydınlatan bir şey olmalı

artık biliyorum
her vedada biraz hafifliyorum
her yüzleşmede biraz büyüyorum
ve bu benim kişisel kurtuluşumdur
içimdeki karanlıktan bir kaçış değil,
kendi içime doğru bir yürüyüştür

adı da var:
özgürlük.