Ayrılık Bile Değil Şiiri - Halil Işık

kır kahvesinde uzayan gün

çuha gibi serilirken masalara

karanfil çiğneyen çaylı ihtiyarlar

ölümden konuşuyorlar

yâhut bir ölünün arkasından

buruklar, iskemlelerinde

tahta atlarla avunan çocuklar kadar

herkesin kafasında meçhûl mezarlar

kendi ölümlerini kazarlar

sonu toprak kokan öyküleriz mâdem

neden indiriyoruz aşkı duvardan?

ipliği pazara çıkarılmış bir ipekböceğiyim

yanlış yerlerde örülüyor kozam

hangi tarlada, hangi çiçeğe yetişeyim o zaman?

öyle bir oynaması var ki çocukların, daracık sokakta

baktıkça, yüreğim ufalıyor ikindi sıcağında

bitmiş artık, her işin başında

o kuş dönmesiyle kanatlanan heyecân

evlerden birinde, günlerden her gün

ağır ağır kanıyor gök; kızıl ve sağır

akşamın kestiği yerden

atları yorgun ordumun

acıları dönmedi daha seferden

6 Nisan 2016 Çarşamba / İstanbul