Ayrılık Betimi Şiiri - Hüseyin Sever

Ayrılık, gözyaşı dökmeyen bulutların
Sessiz yağmuru, gittin ama rüzgarın;
Hala penceremi tıklatıyor,
Sanki dönmeyi unutmuş.
Gözlerin denizin ortasında kalmış bir ada
Uzakta ama görünen
Ellerin dokunduğun her şeyi sanki benden önce unutmuş.

Zaman seninle ağırdı, yokluğunla daha da ağır
Saatler rüzgarın savurduğu yapraklar misali
darmadağın şimdi
Bir cümlen, sonsuz boşluğu sarmalayan yankı;
Zihnimde dönüp durur,
Sustuğun anlarda bile cümlelerin kalbime saplanıyor;
Gökyüzünden kopan yıldızlar gibi.

Gitmek bir yol çizmek değil de ufuk çizgisine
karışıp kaybolmaktı belki
Ama Sen, batan güneşin ardında hep aynı yerdesin
Gidişin bir kapıyı kapatmak değil,
Sonsuza dek aralık bırakmaktı.
Öyle bir an ki; geceyle gündüzün arasında
sıkışıp kalan gölge misali...

Şimdi seni düşünmek bir uçurum kenarında
denizi izlemekten farksız,
Beni çağırıyor o derin mavilik ama
adım atmak imkansız.
Sesin, duymadığım ama hep hatırladığım bir şarkı,
Ve yokluğun, sensizliği anlatamayacak kadar apansız.

Ve belki de ayrılık; Seni hiç tanımamakla seni unutamamak arasında sıkışıp kalmakmış.
Bir adım yakın ama bin yıl uzağımda SEN...

HÜSEYİN SEVER