Ayrılık Şiiri - Veysel Çomak

Az bitişiğindeydik son terminalin
Bıçak gibi ince bir elvedadan sonra
Üşümeye başlıyordu kelimeler
Ve ben donuyordum
O soğuk kelimeler adedince
Dondukça biraz daha üşüyordum sana
Ta ki yalnızlaşan sokakların
Sersem caddelerindeki
Hatıraların buzları eriyinceye dek

Yalnızlaşan şehrin yalnız insanıydım artık
Her sokağın son adımında
Biraz daha susuyordum sana
Her nefes biraz daha sensizliğe
Yakınlaştırdığını bile bile
Yinede gülüşlerinin son yolcusu
Ben olduğumun hayaliyle
Eritmeye çalıştım üzerimdeki buzulları
Erite erite biraz daha sen dolmaya
Başladı gözyaşlarım
Ta ki yalnızlaşan kabrimde
Son çiçeğin seni sayıklayışına kadar