Ayrılık Şiiri - Yunus Çelik

Yaban güllerini koklarken baharda
Dallarda dikenlere aldırmadım
Ateşin külünü savururken rüzgâr
Çölde su, kıtlıkta ekmek kadar azizdi aşk
Ve hayatın güçlükleri kolaydı bana

Yeşil düşlerde yaşattım seni
Hilalin halesi süsledi bakışlarını
Çöktüğünde gecenin karanlığı
Kem gözlerden sakladı güzelliğini
Mehtabın koynunda uyuduk birlikte
Nefesimi saçının rüzgârında soludum

Hayalinle baş başa kalınca
Bülbülün acı feryadında inledim
Sessizliği seçtim hüzünlenmeyesin diye
Zifiri karanlıklar kattım gündüzlere
Kalabalıklarda yalnızlıklar yaşadım
Alışmak ne de imkânsızmış meğer
Ardından ağıtlar yaktım,
Metaneti öğrendim

Ayrılığı yaşadığım gurbette
Yüreğimde hapsettiğim duyguları
Uçurdum kafesten özgürlüğe
Ruhumun ıstırabını dinledim günlerce
Gözyaşlarımla ıslandı seccadeler
Ardından adına şiirler yazmak istedim
Yetmedi kelimeler sevdayı anlatmaya

Şimdi bağrımda çırpınıyor mavi deniz
Neyse alın yazım severek yaşıyorum
En zayıf anımı kolluyor zaman
Tuz bastım yarama derdimi seviyorum
Sabır taşları çatlıyor yüreğimde
Zorda olsa sensizliğe alışıyorum