Ayrılık Şiiri - Nihal Memil

Soğuk bir akşamdı.
Işıkların olmadığı,kapıların çarptığı akşam.
Ufak ufak ayak sesleri.
Fırtına,kuru ayaz ve gökgürültüsü,
Etrafı ölülerle sarılıydı sanki!
Adım başı korku,adım başı ürperti.
Felaketlerin yoktu ardı arkası..

Bir bebe ağlayışı,bir ana feryadı,
Basmıştı kadın çığlıkları
Bir umut beklentisi,iki damla gözyaşı
Bebeğini kucağına aldı.
Sarıldı,öptü,okşadı..
Bir yanı sevgi,bir yanı tutku,
Durmadan onu sarıyordu,
Gözleri korkuyla dolu.
Sıcak teni, birden soğudu.
Kolları,elleri titriyordu.
Ölüyordu artık yavrusu
Benliğinden bir parçası kopmuştu.
Üstünü,başını yırttı ana.
Lanetli akşamın altında.
Mezarına gül dikmeye gitti.
Yağmurlu bir günü seçmişti.
Başucuna çiçeği koyup,dua ederken
Ağladığı belli olmasın istedi..

Ana kuzusu,kolay mı ayrılmak?
Tadına varamadan,yavrusunu bırakmak.
Üç aylık bir mutluluk sona ermişti,
Anası,evladının yanına tez erişmişti...