Ayrılık Şiiri - Alper Cömert

Neye kızıyorduk bilmiyordum
Sebepsizdik, gerekmezdi bir neden
Aslı evde kalmıştı aşkımızın
Suretiyle yetiniyorduk sessiz gecelerde

Rahat batıyordu beklide
O kadar çok seviyorduk ki
İnanmıyorduk bir gün biteceğine
Kendimizi kendimizle yıkıyorduk
Önce biz istiyorduk sonra tekrar biz

İşte gidiyorum
İstediğim ve istediğin gibi
Unutuyorum sabahları
Ve senle aldığım her bir nefesi

Günler doğdukça……..

Sermayesiz karanlıklarda parlıyorum artık
Yanamıyorum yokluğuna aklımda
Dağlarıma karsız yağıyorsun tane tane
Sessiz olmak bana en büyük fırtına

Sen ise….

Başka kollarda uyandığında
Kokumu başka tenlerde arayacak
Başkalarına söyleyemeden
Yastıklara umarsızca ağlayacaksın

O zaman….

Kesilsin akan kanım
Akmasın,duyulmasın tek bir zerre kadar sesi
O an ki kitabımda okunmaz olur çünkü
Sendin imlamın en duru ve en anlamlı hecesi..