Ayrılık Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Sendin kapıları açtıran yolun sonunda.
İki bakraç tutacağı, bir de cılız ateş.
Külden bahsetmedim bile.
Öpülesi ellerin değildi beni sana aciz kılan,
Tek celselik ayrılıkların hikayesi sözünü ettiğim.
Kuru yerde ıslak ağaç dipleri,
Bakımlı bakımsız özenle ıslatılmış bahçemin,
Özgürlüğe açılan kapısıydı yolun sonundaki.
Süz sen beni, damıt, ve kalanı senin,
Akanı ağaca ait.
Çok mu zordu hayallerime yerleşecek kadar sıyrılıp sonsuz koşmalar?
Şimdi sokak numaraları aklımda tek tek
Deniz kıyısında yalıyım, eskilerden kalma.
Neyim ben, neydim az önce?
Ele geçmiş beynimde, teker teker izlerin.
Bana ne kaldı, neyim ben?
Senden sonra, neydim?