Ayrılık Şiiri - Adem Uysal

Sıcak bir yaz günü, hasat zamanı,
Ellerini öptüm anacığımın.
Gözyaşlarını sakladı benden,
Zavallı ağlıyordu, iki gözü iki çeşme.

Ayrılacaktım artık yuvamdan,
Veda edecektim doğup büyüdüğüm köye.
Daha önce hiç görmediğim bir yere,
İzmir'e gidecektim.

Yola koyulduk, babam önde,
Sırtında tahta bavulum.
Yürümüyor, adeta uçuyordu,
Ben peşinden koşuyordum.

Ekin tarlalarından geçerken,
El salladı bize köylüler!
O gün oracıkta başlamıştı gurbet,
Belli ki dönüşü olmayacaktı o gidişin.

Okuyup adam olmalıymışım,
Öyle söylerdi büyüklerimiz sık sık.
O gün, orada bir karar verdim,
Ya okuyacaktım ya da okuyacaktım.

Sonunda, yaklaşıyorduk işte İzmir'e
İlk kez görecektim denizi,
Keşke anacığım yanımda olsaydı,
Vız gelirdi gurbet o zaman!

İzmir'de geçti tahsil hayatım,
Lise, Üniversite, hatta askerliğim.
Ezberledim İzmir'i,
O beni ben onu sevdim.